Live and let die...

ph. by my sis/ wearing Camaieu coat <that you can see above>,

vintage skirt and Sinsay blouse <that you cannot see on any photo>

Finally we have time and weather that cause my internal-bear-syndrome to move its bum and go out with lazy sun and increasing temperature and look for day light. With a pleasure I would amuse you with a brilliant post but after a while of thoughtless staring at unspecified tree outside the window I realised that there is no point in trying to do it. Maybe in part due to the fact, that after several wonderful romantic comedies with Mrs. Hepburn playing a main role I changed the front and passed the craze for unusually inteligent Walking Dead  what by itself tells about the state of my mind...That`s why this time I am serving you a portion of outfit photos where you cannot exactly see what am I wearing ( I am a genius, aren't I? ). Howerver, I decided to make a little use of them after standing for a while outside (yes, the internal-bear was screaming in pain) and staring at the small screen of the smallest (and <oh God!> pink) camera we had in our house, which, by the way, posses a phenomenal property (maybe a better word to use would be 'a defect')- after taking a photo that small machine needs a while to come to realise that it have just taken a photo and should show it on the screen. Hope all your cameras are rather better...See ya!

Wreszcie nadchodzi czas, kiedy powoli pozbywam się syndromu wielkiego, zaspanego niedźwiedzia grzejącego się w swojej norze/jamie/inna fachowa nazwa i razem ze słońcem i coraz wyższą temperaturą wytaczam się na światło dzienne. Z chęcią zabawiłabym Was jakimś błyskotliwym tekstem, ale minutę temu bezmyślnie wpatrując się w bliżej nieokreślone drzewo za oknem, stwierdziłam, że nie ma to dzisiaj sensu, po części może dlatego, że ostatnio, po cudownych komediach romantycznych z Mrs. Hepburn w roli głównej zmieniłam filmowy front i  przechodziłam fazę na ponadprzeciętnie inteligentne Walking Dead, co już samo przez siebie powinno tłumaczyć stan mojego umysłu...Dlatego też częstuję Was dzisiaj porcją bardzo outfitowych zdjęć, na których prawie wcale nie widać co mam na sobie. Jednakowoż (więcej nie użyję tego słowa, to sobie obiecałam...), stwierdziłam, że zrobię z nich chociaż mały użytek, po sterczeniu na zewnątrz (tak, wewnętrzy niedźwiedź wył z bólu), wpatrywaniu się w mały ekranik różowego aparatu, jedynego, który został w domu, posiadającego fenomenalną funkcję, a może raczej wadę, polegającą na tym, że po zrobieniu zdjęcia, mała maszynka potrzebuje chwili czasu (czytaj: minuta, albo więcej), żeby uświadomić sobie, że właśnie zrobiła zdjęcie i ma je wyświetlić na ekraniku.

Yes! You can see a blouse below! That`s a succes...